Blij dat ik je opnieuw mag verwelkomen in mijn blog. Dankbaar dat je de tijd gevonden hebt om deze woorden te willen lezen. Deze keer neem ik je even mee in “onze interne wereld.” We beseffen niet altijd dat we constant tegen onszelf bezig zijn.
Meestal gebeurd dit in stilte & direct als de ogen open gaan in de ochtend tot het moment dat we slapen gaan. Om niet te spreken van de gedachten die hun eigen gang gaan als we willen slapen. Waar ik de laatste weken opnieuw bewuster van ben geworden zijn mijn eigen gedachten, mijn interne dialoog. Hoe goed ik ben in mijn “to do” lijst overlopen alvorens ik nog mijn bed moet uitkom. Hoe goed ik mijn tijd kan inschatten, wil benutten en liefst van al zoveel mogelijk afwerken in een zo kort mogelijke tijdspanne.
Om dit even duidelijk te maken neem ik jullie mee naar een zondag ochtend. Ik had een afspraak om 9u en werd uit mezelf wakker om 6u30. Al vlug was ik de uren tussen beide aan het indelen. Rustig ontbijten & terwijl de Social Media van MYB updaten. Maar wat ik nog op mijn to do lijst had staan was uiteraard de was & de plas, ik wou mijn blog schrijven en ik wou me-time (vrouwelijke stuff) omdat het ten slotte zondag is en ik na een drukke week mezelf wat tijd wou geven.
Wat was ik nu aan het doen? Behalve mezelf het heel moeilijk maken en opjagen was dit niet mijn bedoeling van deze zondagochtend. Het is maar sinds kort dat ik merk dat ik dit dus heel vaak bij mezelf in mijn hoofd doe. Dit zorgt voor een ambetante interne dialoog waar ik niets aan heb. Als ik iets schrap of verplaats naar een andere moment kreeg ik als surplus een ambetant gevoel. Als je dit nu niet aanpakt dan blijft het weer liggen! Als je vandaag niet gaat sporten dan ben je niet goed bezig en zal je straks weer mijmeren over hoe je geen vooruitgang maakt zeker. Deze momenten gebeuren bij iedereen. We zijn constant bezig in ons hoofd. We zijn constant aan het denken.
Alleen stel ik mezelf heel wat vragen zoals:
Is deze monoloog positief of negatief? Wat heb ik hier aan? Hoe komt het dat ik zo denk, of hoe voel ik mij nu? Waarom voer ik steeds dezelfde dialoog? Is dat stemmetje wel ik? Waarom kan ik dat stemmetje niet stoppen?
Niets moet en alles kan maar willen we nog dat we iedere keer op deze manier van start gaan? Wil jij iedere keer opnieuw naar die stem luisteren? In mijn coaching praktijk kreeg ik de opmerking “Sinds je me vertelde over het stemmetje vertel ik het stemmetje dat het genoeg is. Het is genoeg, ik heb hier nu niets aan. Tenzij je me iets positiefs komt vertellen. Het zorgt ervoor dat ik dan rustiger ben.” Want lieve lezer, ook jou stemmetje is meestal niet zo lief voor jou. Zonder dat we er bewust van zijn praten we onszelf heel wat aan, we zijn master in druk zetten op onszelf. Begrijp me niet verkeerd, soms is druk zetten goed. Het geeft ons een bepaalde drive in het leven. Maar we moeten dit kunnen aan en uitschakelen wanneer wij het willen. Alles leren balanceren en voelen wat je vandaag nodig hebt. Voelen wat vandaag werkt voor jou.
Ben jij bewust van jouw interne dialoog?
Laat zeker iets na.
Liefs Ann.