Here we go again! 8 maand na de eerste blog zijn we terug. Veel mensen denken dat als je een coach bent, eigenlijk gelijk welke titel je draagt, je het gemaakt hebt. Dan weten we alles! We weten hoe we ons moeten voelen en hoe we moeten denken. Lieve mensen, niets is minder waar! Alleen durven we er niet altijd over te spreken omdat we bang zijn om beoordeeld of geconfronteerd te worden. Als we in een ander zijn hoofd konden kijken of voelen wat iemand echt aan het doormaken is, we staan versteld!
Want laat ons nu eens eerlijk zijn. Hoe gaat het echt met jou?
We praten niet altijd graag over onszelf & waarom niet? Wel over de successen en al onze goals die we bereiken maar is dat oprecht hoe je je voelt. Succesvol? Sommige mensen weten niet hoe te praten over gevoel omdat er geen ruimte was, geen mogelijkheid? Anderen hebben geleerd om alles te blokken als het over hunzelf gaat.
Bij dat laatste stuk behoor ikzelf, altijd luisterend oor, zonder oordeel & analyserend ga ik door het leven. Ik heb alles gezien, gehoord en “sta altijd aan.” Ik kan onmogelijk mezelf dwingen om “het niet gezien” te hebben. Ook voel ik veel aan! Te veel, maar ik heb die gave dus gebruik ik die. De andere kant van de medaille is dan dat ook dit niet zomaar uit te schakelen is. In mijn vorige blog ging het over keuzes. Vandaag heb ik de keuze gemaakt om opnieuw een stuk van mezelf te delen & dit in de toekomst te blijven doen. Zelfs als het niet goed gaat. Enkel en alleen omdat dit een stuk van het leven is. Het kan niet altijd goed gaan.
1 Januari 2025 waren de doelen zeer duidelijk. Ik ging MYB verder op de kaart zetten, YAR coach traject vervolledigen & mijn verantwoordelijkheid in mijn job als District Manager van Antwerpen-Limburg verder opnemen. Aangezien ik geen prater ben “over mezelf” ben ik master in het negeren van signalen. De signalen van mijn lichaam dat dit misschien net iets te veel van het goeie is. Coachen voelt niet aan als werken, mijn job als district is mijn droom job. Dus wat is het probleem? Weet dat als coach ik mezelf de ongezouten mening zou geven. Aard van beestje.. we blijven doorgaan!
Kortom agenda overvol, sport is ook belangrijk, dus daar zetten we ook nog eens druk op. Hoe kan ik dit blijven volhouden? We elimineerde tuurlijk de leuke dingen eerst. Etentjes, vrienden, kortom sociaal gebeuren werd lastig gezien ik met momenten weinig tot geen energie meer had. Liefst thuis in mijn eentje.
De afgelopen maanden voelde ik dat het moeilijker ging & maakte gelukkig al heel vlug de reflex om stil te staan bij mezelf en eventjes ECHT & OPRECHT te voelen. Wat is er gaande met mij? Wat wil mijn lichaam mij vertellen? Het werd tijd dat ik mezelf echt leerde kennen. It was a hell of a ride, die ik meestal alleen nam. Meestal onbewust aangezien ik het gewoon was om alles alleen te dragen. Dankzij de juiste mensen rondom mij heb ik geleerd dat ik moet over mezelf praten, dat dat er mag zijn. Hoe egoïstisch is het niet om jezelf niet te delen met de mensen waar je je hart aan gegeven hebt? Hoe mooi kan het zijn om die hell of a ride te delen? Want hoe je het draait of keert die ride is eigenlijk je leven.
De belangrijkste boodschap die ik jullie lezer wil meegeven is dat iedereen struggelt met iets. Dat we ieder op ons eigen manier op zoek zijn. Op zoek naar een goed gevoel als het even minder gaat. Dankzij “Glimmers”, momenten die we vastpakken & die in ons geheugen zitten kan ik mijn gevoel bewust beïnvloeden. Geluksmomentjes waar we aan kunnen denken als het even moeilijker gaat.
Wat is jouw geluksmoment? Wat doe jij als het tegenzit?
Ik voel me oprecht blij dit te neerpennen en dankbaar voor jullie tijd als lezer.
Laat zeker iets na & deel jouw “glimmer”!
Liefs Ann